وزارت خزانه داري امريکا؛ اتاق جنگ عليه ايران

با انقلاب اسلامی ایران در سال ۵۷ زمینه‌ی استقلال این کشور فراهم شد و در پی آن منافع ایالات متحده در این کشور و همچنین بعد‌ها در منطقه‌ی غرب آسیا به خطر افتاد. به همین خاطر ایالات متحده از همان ابتدای انقلاب با حمایت همه‌جانبه‌ی نظامی از عراق به عنوان کشورِ متخاصم ایران، با حضور نظامی –در صورت امکان- در کشور مانند واقعه‌ی طبس و همچنین با وضع تحریم‌های ظالمانه علیه ایران سعی کرد سدی در برابر نهضت انقلابی ملت باشد و از طریق تحمیل اراده‌ی خود به اراده‌ی ملت ایران، به بازیابی منافع ایالات متحده در ایران و منطقه بپردازد. بدین منظور گاه محوریت تخاصم علیه ایران وزارت دفاع این کشور بود، گاه وزارت خارجه‌ی این کشور و گاه نیز وزارت بازرگانی. با اتمام جنگ هشت ساله، نهال انقلاب درختی تنومند شد با تجربه‌ای ذی‌قیمت و دستاوردی عظیم. ایالات متحده دریافت که ایران را از طریق نظامی نمی‌توان از پا درآورد؛ چرا که در جنگ ایران و عراق، ایران در مقابل همه‌ی استکبار ایستاده بود و بررسی اسناد دفاع مقدس نشان می‌دهد که نه تنها بسیاری از کشور‌ها در حوزه‌ی ادوات نظامی به عراق کمک می‌کردند بلکه از چندین کشور نیروی رزمی و مستشاری نیز در عراق حضور داشت؛ لذا می‌توان گفت: پس از جنگ محوریت تخاصم علیه ملت ایران به وزارت بازرگانی ایالات متحده منتقل شد و این کشور سعی داشت با وضع تحریم‌های تجاری (تحریم صادرات کالا‌های اساسی به ایران و همچنین تحریم واردات برخی کالا‌ها –مثل نفت- از ایران) اقتصاد ایران را فلج کرده و جلوی پیشرفت ملت ایران را بگیرد.

اخیراً ریچارد نفیو –مسئول تیم طراحی تحریم‌ها علیه ایران در دوره‌ی اوباما- کتابی تحت عنوان «هنر تحریم‌ها» نوشته است. وی در این کتاب به صراحت اشاره می‌کند که تحریم‌های تجاری‌ای که در چند دهه‌ی اخیر امریکا علیه کشور‌ها (خصوصاً ایران) وضع کرده است، چندان موثر نبودند و نتوانستند اهداف تحریمی امریکا را تامین کنند؛ به همین خاطر ایالات متحده اخیراً به سمت «تحریم‌های مالی» حرکت کرده است. معنای این حرف این است که محوریت تخاصم از وزارت دفاع یا وزارت بازرگانی ایالات متحده، به وزارت خزانه‌داری این کشور منتقل شده است. این همان نکته‌ای است که رهبر معظم انقلاب در دیدار رمضانی خود با مسئولان نظام به آن اشاره کردند. اما چرا این اتفاق افتاد؟! نفیو معتقد است زمانی که ایالات متحده تجارت کالا‌هایی خاص با ایران را تحریم می‌کرد، اروپایی‌ها یا سایر کشور‌ها برای کسب منافع تجاری با ایران وارد معامله می‌شدند و آن کالا‌ها را تامین می‌کردند؛ لذا امریکا قدرت کافی برای مدیریت تجارت اروپایی‌ها، کره‌ای‌ها، چینی‌ها و ... با ایران را نداشتند. امریکایی‌ها دیدند حتی زمانی که اروپایی‌ها را وادار می‌کنند تا با ایران تجارت نکنند، ایرانی‌ها از طریق خرید از بازار‌های ثالث تحریم‌ها را دور می‌زنند و نیاز خود را تامین می‌کنند؛ لذا نفیو در این کتاب می‌گوید: ما مجبور شدیم تحریم‌ها را به گونه‌ای طراحی کنیم که سایر کشور‌ها مجبور شوند تحریم‌هایی که امریکایی‌ها به دنبال آن هستند را اجرایی کنند. این بازطراحی، طراحی تحریم‌های مالی بود. حال پرسش اینجاست که چرا امریکا با تحریم مالی ایران می‌تواند مانع تجارت سایر کشور‌ها با ایران شود؟! علت را باید در قدرت مالی ایالات متحده جست‌و‌جو کرد. موسسات مالی دنیا برای ادامه حیات خود به حساب کارگزاری دلار و نظام مالی و بانکی آمریکا محتاج هستند و طبیعتاً برای ادامه‌ی حیات مجبورند ارتباط مالی با ایران را قطع کنند. به همین دلیل کوهن مسئول اداره اطلاعات مالی و تروریسم وزارت خزانه‌داری در سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۵ در این زمینه می‌گوید که ما موسسات مالی را بین یک دو راهی قرار می‌دهیم، یا همکاری با ایران یا استفاده از نظام مالی آمریکا و موسسات مالی نیز گزینه دوم را انتخاب می‌کنند و این موضوع باعث مشکل در نطام مالی و دسترسی ایران به ارز‌های خود می‌شود. برای پیروزی در جنگی که از وزارت خزانه‌داری امریکا اداره می‌شود، باید کشور متخاصم را از نتیجه‌بخش بودن این تحریم‌ها نا امید کرد. نفیو در کتاب «هنر تحریم‌ها» می‌گوید: اگر استقامت کشور هدف در مقابل تحریم‌ها بالا باشد، کشور تحریم‌کننده باید خود را آماده‌ی شکست کند. سیاست‌های اقتصاد مقاومتی برای همین امر –یعنی بالا بردنِ میزان استقامت نظام اقتصادی ایران- تدوین شده‌اند. بر اساس این سیاست‌ها با ترسیم یک نقشه‌ی ارزی صحیح، استفاده از ظرفیت‌های منطقه‌ای و انعقاد پیمان‌های پولی دو جانبه  می‌توان از فشار تحریم‌های مالی بر گرده‌ی خانوار‌ها کاست و بر استقامت نظام اقتصادی کشور افزود. اگر این سیاست‌ها به خوبی اعمال شوند، هزینه‌ی تحریم مالی ایران برای ایلات متحده بیش از فایده‌اش خواهد بود و عملاٌ امریکا در این عرصه نیز شکست خواهد خورد.